Langzaam ontstaat het idee om de kubusportretten (panelen) te presenteren op een donkere, smalle, hoge pilaar in een stille ruimte met alleen het versterkte geluid van het tikken van een klok.
Dat herinnert me nu eigenlijk aan toen ik als klein kind regelmatig ging logeren bij mijn oma. Ik lag heerlijk in het grote donsveren bed, alles rook naar "oma", en ik hoorde in het donker slechts het tikken van de klok. Het voortdurende getik, op welk ritme ik de mooiste liedjes maakte. En het ritme ging maar door en door en door. De liedjes bleven komen in mijn hoofd en herhaalden zich keer op keer. Oma's klok kende geen tijd....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten